Love! (Nummer 2)

Helaas weer het hele verslag verdwenen. Kort nieuw.
Maandag afscheid modisa project. Al vroeg om 6.30 uur aan de was. Ook onze namen op container geschilderd. Doen alle vertrekkende vrijwilligers.
Hoewel taxi verlaat zou zijn, toch om 14.30 vertrek. Na de nodige knuffels en foto's.
Wel wat traantjes bij Ina.
Lange zit naar Maun. We reisden samen met Noors stel, Hilde en Christian. Wij verlieten Modisa en 4 vrouwelijke vrijwilligers kwamen. We waren er rond 7 uur.
De citroenboom was grotendeels leeg. Hans vond dat hij zijn faam moest waarmaken. Hij is nu citroenklokeraar. De citroenen waren niet zo zuur als bij ons en flink groter.
Op dinsdag geen kontakt kunnen krijgen met fotoman. Proberen we maar ergens anders het probleem op te lossen.
Via DHL in Maun geprobeerd hoorns en elandgebit naar huis te sturen. Moesten we vergunning gaan halen bij wildlife kantoor.
Weer in (andere) taxi maar 1,5 uur verder, uitleg en tonen foto's kregen we te horen dat volgens wet niets mocht worden uitgevoerd tenzij zelf geschoten!
Alles verbeurd verklaard. Hans baalde vreselijk.
Woensdag bleek de taxi niet op te komen dagen voor vliegveldrit. Na diverse keren bellen kwam er een andere taxi, een uur verlaat.
Nog wel op tijd op vliegveld.
De reis verliep via Vicfalls naar Windhoek. Vanwege tussenstop extra dalen en stijgen. Vond mijn maag niet echt plezierig.
In Windhoek stond taxi wel te wachten. Nog 45 km naar accommodatie. Ligt wel achter afgesloten hekwerk. Na inchecken kregen we cadeautje mee. We dachten van reisbureau. Het voelde alsof er boekje en of landkaart in zat.
Toen we het openmaakten, bleek er wat anders in. Namelijk: " het Kontakt" , een tijdschrift Psychologie magazin en een zak droptoffees
Bijgevoegd envelop met kaart.
Toen ik die openmaakte en las moest ik huilen! Wat bleek?
Onze kinders hadden een foto van hun vieren gemaakt en als voorkant voor de kaart gebruikt. Ze wilden ons geen extra bagagegewicht meegeven vandaar deze cadeautjes. Ze dachten aan ons. Margot en Jelmer hadden het hier gebracht tijdens hun Namibiereis.
Wat hebben we toch een lieve kinders. So in love with you!
Op donderdag met gids van 9.00 tot 13.00 uur door Windhoek.
Veel gehoord en gezien. Ook naar Penduka. Dit is een project voor kansarme vrouwen. Verder bezoek gebracht aan Katakurka.
Dit is een townshipwijk in Windhoek. Hier ook een markt bezocht. Vertellen we later over. Anders lust je geen vlees meer.
Gingen later te voet op weg op zoek naar restaurant. Het is de bedoeling om voor donker weer binnen te zijn.
Omdat het te laat werd, besloten om adres op te zoeken van restaurant. Taxi aangehouden. Bleek taxi chauffeur het niet te kunnen vinden. Moesten we telefonisch adres en naam restaurant aan zijn broer doorgeven. Meermaals. Zelfs op onze kaart duidelijk uitgelegd waar het was. Uiteindelijk wel restaurant bereikt. Gaat het bij Taxi Wegman het er toch anders aan toe. Daar behoor ik het wel te weten.
De gids vertelde ons dat men geen extra vergunning nodig heeft als taxichauffeur. Iedereen met rijbewijs kan als taxi fungeren. Velen weten niets, maar willen geld van toerist.
Vrijdag met shuttlebus om half 2 naar Swakopmund. Moesten nog 9 mensen worden opgehaald en zodoende vertrokken we ruim na 2 uur met 13 personen uit Windhoek. We arriveerden er om half 7.
Het was een lange zit met af en toe korte pauze. De laatste 100 km voor Swakopmund is er werkelijk niets te zien. Men spreekt niet voor niets over maanlandschap.
Na inchecken wezen eten met deel van vrijwilligers nieuwe project.
Dit belooft heel wat anders. Geen tent. Alles in open lucht. Je slaapt op houten vloer in boom. In slaapzak allemaal netjes naast elkaar.
Er is weinig water, dus mag je 1-2 keer douchen in eerste week.
Tweede week ben je op bivak. Dan niets.
Geen stroom, dus niets op te laden.
We twijfelen of we na twee weken terugkomen naar Swakopmund, hoewel het hier behoorlijk fris is door mist, en er weinig te doen is of dat we in het kamp blijven waar we helemaal niets kunnen!
Dat zou kunnen betekenen dat de blog niet alleen a.s. Weekend niet wordt bijgewerkt maar misschien zelfs meerder weekenden niet.
Hopelijk kunnen we daarna wel veel verhalen.
Voor nu wensen we iedereen het allerbeste.
We kunnen deze ervaring jullie aanbevelen. Dus als je eens wat anders wilt.....
Voorlopig zijn wij nog hier.

Bye, bye